بدون شک انسان دشمنى نزدیکتر، بى‏باکتر، خطرناکتر، کوبنده‏تر، و ویران‏کننده‏تر از نفس منهاى تربیت ندارد. 

آرى نفس که از ابتدا بآن توجه نشود، و در سایه چتر تربیت حق قرار نگیرد، نفسى که از قانون رشد و کمال بى‏بهره بماند و بخاطر چند روزه زندگى محدود دنیا ویژه‏گیهایش را از دست بدهد، و بجاى تونجه بخصائص عالى‏اش، به تمایلات غلط و برنامه‏هاى ضد انسانى‏اش پاسخ داده شود، البته کوبنده‏ترین و خطرناکترین دشمن است.

على علیه السلام آن رادمرد مسئول، و آن انسان پربینش در ضمن خطبه 113 نهج البلاغه که نمایانگر القاءش در برابر جمعیت زیادى از مردم کوفه است به روبناى دنیا و زرق و برق آن و فریکارى‏اش اشاره کرده، آنگاه فریب‏خورى نفس را از دنیا توضیح میدهد و آثار شوم انسان مغلوب هواى نفس را بیان میدارد، به برگردان فارسى سخنرانى على علیه السلام اکتفا کرده، باشد که همه ما از سرمایه‏هاى فکرى آن انسان والا بهره‏ور شده بتزکیه نفس در سایه برنامه‏هاى الهى برخاسته و بمبارزه با شیاطین انسى و جنّى بهر صورت که جهاد و کوشش اقتضا نماید اقدام کنیم، و در این راه با تکیه بر عنایت و توجه حق استقامت ورزیده، و دشمنان کثیف و طاغوتهاى مختلف و پلید، و چهره‏هاى ضد خدا و خلق را از میان برداشته و با آهن فکر و آهن شکل گرفته بصورت اسلحه ضربه‏هاى کوبنده بر آنان وارد آورده و بحیات خطرناکشان خاتمه بدهیم، امام علیه السلام سخن خود را این‏چنین شروع میکند: «شما را نسبت بمرکزى که بعنوان دنیا در آن زندگى میکنید، و از عوامل مادیش بهره برمیدارید هشدار میدهم، که اینجا خانه‏اى نیست که بتوانید همیشه در آن بمانید، و خیمه اقامت بکوبید، و همت خویش را مصرف جمع کردن و خوردن آب و علف آن کنید.

روبنایش ببرنامه‏هاى فریبنده آرایش شده، و بهمین آرایش و زینت خود مردمان را از راه هدایت بازداشته، و نفس آنان را براى چنگ زدن بدامنش تحریک میکند، ولى این عروسى است که از ملیونها شوهرى که قبل از شما داشته باکره مانده، و چوپانى است که رمه کسى را تا شامگاه نچرانده!

سرائى است که از نظر حق فاقد ارزش است و بهمین خاطر آن را محل گذر قرار داده، جائى است که حلالش بحرام مخلوط است، و رهروان راه الهى در جدا کردن حلال از حرام در زحمت‏اند، و نیز نیکى به بدى و شیرینى به تلخى و زندگى بمرگ در این جایگاه بهم درآمیخته و جداسازى هریک از دیگرى مرهون فداکارى و مبارزه در سایه قانون خدا است.

دنیاى گذرا را براى عاشقانش گوارا نکرد، آنان بخاطر بدست آوردن آخرتى آباد بوسیله همین دنیا، تا زنده بودند رنج عبادت و فرمان‏بردارى از حق را تحمل کردند.

بخاطر بى‏ارزش بودن مواد این دوره از زندگى، از عطا کردنش بدشمنان بخل نورزید، و برایا ندیشمندان همین برنامه نشانه بى‏اعتبار بودن این سر است، ورنه معنا نداشت از عاشقان بگیرد و به دشمنان بسپارد، نیکى و خوشى را در این سرا کم میتوان یافت، شر و خطر درا ین میدان همیشه آماده است، آنچه بوسیله فعالیت پى‏گیر مردم جمع میشود بباد میرود، و مالکیت از همگان سلب میگردد، آبادیش رو به ویرانى رفته و آثارى از عمران در آن نخواهد ماند.

پس چه خیر اصیل و ریشه‏دارى است، در خانه‏اى که همانند ساختمان پى در رفته و شکسته است، و در عمرى که مطابق با خواست خدا صرف نشود چه بهره‏اى میتوان یافت، عمرى که مانند غذا که لقمه خوردن از آن‏رو به اتمام میرود در سراشیبى تمام شدن است، و چه سودى است در این مدت کم اگر در بستر هدایت نباشد که همانند بپایان رسیدن راه براى راه‏رو تمام میشود.

براى نجات و بهره‏گیرى از عمر، واجبات خدا را خواسته خود قرار داده، و بخاطر اجراى فرمانهاى قاطع حق از خداوند کمک بگیرید، پیش از آن که تهیدست و بیچاره از دنیا بروید، و بپایان عمر و برخورد با مرگ توجه داشته و بفکر تأمین آینده باشید.

پارسایان که بندگان واقعى حقنند، در این سراى همراه با اوصاف عجیبى هستند، بر لب آنان خنده مى‏بینى، اما دلشان گریان است، آرى گریانند بخاطر اینکه دائم در حسرتند که چرا آنسان که باید بعبادت برخیزند برنمى‏خیزند!

دلگیرى آنان سخت است گرچه در چهره‏شان انبساط، خوشحالى دیده میشود، مردم بر سرمایه‏هاى معنوى و روحى آنان غبطه میخورند، ولى خودشان بر خویش ناراحتند که چرا که سرمایه‏اند!! شما چرا اینسان نیستید، روبناى دنیا شما را چگونه فریفته که مسئله مرگ و جهان آخرت را از یاد برده‏اید، و آرزوهاى بى‏پایه و پوچ و دروغ بر شما مسلط گشته آنچنان که دنیا بیش از آخرت حاکم بر شماست، و کشش دنیا آنقدر شما را مجذوب کرده که گوئى آخرتى در کار نیست، و این نیست مگر مغلوبیت در برابر نفس، وعد تربیت آن.

ملت عجییب هستید، درحالیکه داراى یک خدا وى ک کتاب و یک پیامبر و دینید، ولى دچار بدبختى‏هاى فراوان گشته، و این تیره‏روزیها نتیجه ناپاکى باطن و دل مریض و روح آلوده شماست، و همه این امراض برگشتش بهواى نفس است، قسمتى از بدبختى‏هائیکه دچار آن هستید از این قبیل است:

غم یکدیگر را نمیخورید و بار از دوش همدیگر برنمیدارید، به نصیحت و امر بمعروف و نهى از منکر نسبت بیکدیگر اقدام نمیکنید و بهنگام نیاز و تنگدستى از کمک بهمدیگر دریغ میورزید.

درحالیکه یک ملت نسبت بیکدیگر باید کمال محبت و لطف را داشته باشند، تا خیمه عدالت برپا گردد. شما از این نعمت هم بى‏بهره هستید و چونان گدایان ندار بدبخت و سنگدلان نهى مغز با یکدیگر زندگى میکنید، مسیر شما مسیرى است کهجز آتش کینه و عداوت و بهم ریختن اساس وبنیاد حیات اجتماعى چیزى از پى ندارد. آه، چه شده که باندک دنیا خوشحال و راضى هستید، ولى در برابر از دست دادن بهره‏هاى بزرگ آخرتى بى‏تفاوت!!

چون کم دنیا از دست برود، دچار چنان غصه و اندوهى میگردید که علائم آن در چهره شما پیدا میشود، انگار اینجا همیشگى هستید و مال منال دنیا پایدار است.

بخاطر اینکه دیگران عیب شما را نگویند، از تذکر دادن عیوب دیگران باز ایستاده و هریک دیگرى را در لجن‏زار بدبختى مى‏بینید و حرف نمیزنید.

براى رد آخرت و دورى از جهان دیگر گوئى با یکدیگر دست برادرى داده و براى جلب دنیا و عشق باین بناى از دست رفتنى و بى‏اعتبار خیال میکنى با هم متحد شده‏اید، دین شما جز بازیچه‏اى بر زبان شما نیست، چنان آسوده خیالید که گوئى تمام خواستنى‏هاى اللّه را بپایان برده و همه مسئولیت‏هاى خویش را عمل کرده‏اید، و در انجام برنامه‏ها خوشنودى کامل حق را بدست آورده‏اید، وه که چه بیخیال شده‏اید و چه زندگى پرننگى را ادامه میدهید!!»

آرى هنگامیکه انسان از مرز تربیت دور بماند، و هواى نفس بر او چیره شود اینچنین زندگى و حیاتش توخالى و پوچ میگردد و چنان آدمى در چاه تکبر و غرور و فریب‏خورى از دنیا فرومیرود که از تمام اهداف مثبت بازمانده و از وجود انسان انبار پر از شر و خطر ساخته میشود.

دام لعنت‏

لعنت بمعناى دور ماندن از عنایت و لطف خداست، با توجه باین معنا شاید گروهى تصور کنند تنها مردم کافر، فاجر، فاسق، بت‏پرست، مشرک، ظالم گرفتار لعنت حقند، ولى اینطور نیست در گفتار پیامبر بزرگ چهره‏اى در گردونه لعنت معرفى شده که براستى تکان‏دهنده و وحشت‏آور است!

رسول بزرگ میفرماید: النّاقص ملعون: آنکه کمبود دارد از رحمت خدا بدور است.

بدون تردید ناقص در این روایت منظور مردمى نیستند که دچار نقص عضوند بلکه ناقص یعنى آن فرد یا خانواده یا ملتى که از طرف خدا تمام عوامل رشد و کمال در اختیار آنهاست، ولى بعلت سهل‏انگارى و سستى از فضائل و پاکى و درستى و حسنات دورند، و براى جبران کمبودهاى خود اقدام نمیکنند و بمبارزه با فقر مادى و معنوى برنمیخیزند.

اینان چرا توقع دنیاى آباد و آخرت آزاد از عذاب داشته باشند مگر جهل، وجدان خاموش، فطرت از دست رفته، نبود اخلاق میتواند سبب سعادت و آفریننده سلامت باشد؟

دشمنان درونى و برونى بشر نمیخواهند انسان براى جبران کمبودها برخیزد، دنیا با فریفتن، هواى نفس با تحریک تمایلات غلط، طاغوت با حکومت بر تمام هستى انسان، اربابان کفر با قواى مادى همه در کمین ربودن سرمایه‏ هایند، و منتظرند که با تکیه بر غفلت انسان بمحو آثار انسانى اقدام کنند، آیا ما هم باید بنا بودى خویش کمک کنیم، و با دشمنان خویش بهمکارى برخیزیم و به کمبودهاى فکرى و روحى و تربیتى وقعى ننهیم؟! اگر اینطور باشد پس باید گفت تا نقص هست ما در لعنت و عذاب خدائیم.

انسان محبوب‏

نفس طغیانگر نیرومندترین عامل توقف انسان از حرکت بسوى خداست، هم اوست که با تمام دشمنان دیگر همکارى کرده، انسان را دچار سیه‏روزى میکند.

هواى نفس عینکى بر دیده طبع میزند که دشمن را دوست ببیند و دوست را دشمن و بقول قرآن مجید عوامل خطر را در برابر انسان جلوه داده و تمام مشاعر و اعصاب را براى بدست آوردن آن عوامل بسیج میکند، و با چنین خدعه و نیرنگى انسان را در آغوش بدبختى انداخته و راه زندگى را بجهنم منتهى میکند.

اینجاست که انسان مسئولیت عقلى و شرعى پیدا میکند که در مقام کسب قدرت و تحصیل نیرو و فراهم آوردن ابزار جهاد برآید تا بهنگام هجوم هوا بتواند از خویش دفاع کند، و در میدان مبارزه با این گرگ خطرناک به پیروزى برسد.

قرار گرفتن در میدان این تجارت و کسب است که انسان را محبوب خدا کرده و زمینه پیروزى در تمام زوایاى زندگى را براى آدمى فراهم میکند.

در این جو است که انسان مصداق اتم و اکمل الکاسب حبیب اللّه میگردد، و چنین انسانهائى هستند که خداوند در قرآن کریم در سه مورد از آنان بعنوان محبوب خویش یاده کرده:

1- إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ التَّوَّابِینَ وَ یُحِبُّ الْمُتَطَهِّرِینَ‏ «1» 2- فِیهِ رِجالٌ یُحِبُّونَ أَنْ یَتَطَهَّرُوا وَ اللَّهُ یُحِبُّ الْمُطَّهِّرِینَ‏ «2» 33- إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ الَّذِینَ یُقاتِلُونَ فِی سَبِیلِهِ صَفًّا کَأَنَّهُمْ بُنْیانٌ مَرْصُوصٌ‏ «3» در آیه اول و دوم اشاره بمردمى دارد که درون را از دشمنان انسانیت پاک میکنند و در آیه سوم اشاره بمجاهدان و مبارزانى که کشور و جویار زندگى ملت را از شر دشمنان خارجى حفظ مینمایند، این نکته ناگفته نماند که قرآن و روایات اصرار به پاکسازى هر دو جهت درون و برون انسان را دارند، و پاکى درون است که آدمى را به پاکسازى برون واداشته و بعبارت دیگر پاکى باطن همان تقوا و نیروى پرهیزگاریست که علت ارزش و قبولى اعمال است.

نهج البلاغه در خطبه 191 سود پاکسازى درون و تقوا را چنین بیان میدارد: فان التقوى فى الیوم الحرز و الجنّة، و فى غد الطّریق الى الجنّة، نیروى خویشتن‏دارى در زندگى دنیا پناه و سپر دفع عوامل ذلت است، و در جهان بعد راه بسوى بهشت.

گروهى پس از اینکه دعوت بحق و باصول تربیت الهى میشوند در پاسخ میگویند: در چنین زمانیکه عوامل فساد همچون کمربند زندگى را احاطه کرده کسب نیروى مقاومت امکان ندارد و باید با سیل زمان و همرنگى با اکثریت بزندگى ادامه داد، لازم است که پاسخ باین دسته از مردم که عافیت‏طلبى و تن‏پرورى و گناه را بر حسنات و فضائل اخلاقى و روحى ترجیح میدهند داده شود، تا آنان که شیفته حقند دلگرمى بیشترى بدست آورده، و براى رسیدن بمقام قرب نیروى بهترى خرج کنند.

پاسخ بیک پرسش‏

آیا تحصیل نیروى مقاومت، در برابر دشمنان درونى و برونى درهر زمانى امکان دارد یا نه؟

بدون تردید جوابا ین مسئله صددرصد مثبت است، زیرا تا انسان وجود دارد دشمن هم وجود دارد، و تا انسان و دشمنش در مقابل هم هستند، راه تحصیل نیروى باطنى و ظاهرى براى راندن دشمنان از صحنه زندگى باز است، اگر دشمن باشد ولى راه کسب نیرو براى جنگ با او فراهم نباشد باید گفت از عدل دور است عدلى که آسمان‏ها و زمین بر آن استوار است.

اما راه بدست آوردن نیروى ظاهر که عبارت از سلاح جنگ و کارزار با دشمنان ملت و کشور و طاغوت‏هاى هر زمانست روشن و حرکت در این مسیر هم بر ملت اسلام برنامه‏ایست ضرورى و واجب.

بدست آوردن نیروى باطن واجب‏تر و راهش رجوع به کتاب خدا و سنت پیامبر و گفتار ائمه و حکمت حکیمان و عرفان عارفان حقیقى و پند ناصحان و نوشته‏هاى دانشمندان بیدار و امثال این برنامه‏ هاست و هم اکنون «که زمان ما دلگرمى شدید است و بشر در شرق و غرب در محاصره انواع عوامل فساد قرار دارد» آن منابع عالى تربیتى در اختیار انسان است و تا ظهور امام دوازدهم در اختیار تمام مردم آینده خواهد بود، اسلام باتمام ابعادش در هر عصرى پاسخگوى نیازهاى انسان است، و براى تربیت بشر و تقویت نیروهاى معنوى او، و شکوفا کردن استعدادهایش بهترین مکتب است.

قیام بى‏نظیر مرجع بزرگ شیعه حضرت امام خمینى، و نداهاى بیدار باش آن انسان والا پیکر اسلام را از خرافات و برنامه‏هاى وارداتى زدود، اسلام راستین و سازنده در سایه کوشش آن حضرت بجامعه ارائه شد، در چنین فرصتى که امید در قلوب ناامیدان تابید، مستضعفین نیرو گرفتند، بسیارى از مردم که تا قبل از طلوع وجود او در سستى و تنبلى و غرب‏زدگى میزیستند خویش را در برابر منابع سازنده آئین حق قرار دادند و بسرچشمه‏هاى فضیلت‏ساز نزدیک کردند و براى دفع خطرات دشمنان درونى و برونى بصحنه جهاد با هوا و با دشمن قدم نهادند، جوانانى که از دین خبر نداشتند، و اگر بعضى از آنان در مدرسه و دبیرستان و دانشگاه میخواستند نماز بخوانند خجالت میکشیدند امروز در صف‏هاى منظم چند هزار نفرى در خیابانهاى ایران بنماز میایستند و افتخار میکنند، در تظاهراتى که گاهى از یک ملیون نفر تجاوز میکند بوقت نماز بنماز میایستند، با رباخوارى و بانکدارى سخت مبارزه دارند، مراکز فساد را یکى پس از یکى نابود و تعطیل میکنند.

زنان و دخترن مسلمان که عفت و فضیلتشان بوسیله عوامل غرب در خطر بود و از حجاب شرم داشتند هم اکنون در دسته‏هاى چند هزار نفرى با حجابى که از دختر پیامبر سرمشق گرفته در تظاهرات شرکت کرده و بنماز میایستند، هم این مرد و زن هستند که به واجبات رو آورده از محرمات دور گشته و آراسته بحقوق اسلام شده و نوید بپا کردن حکومت اسلامى و پیروزى بر تمام دشمنان شرق و غرب را سر داده‏اند، در این زمان که بنگارش این دفترچه مشغولم بلوک غرب و شرق، و ابرقدرتهاى زمان از سازندگى و نیروبخشى اسلام به تعجب آمده و در برابر ملت مسلمان ایران در تمام جبهه‏ها مشغول به عقب‏گرد هستند، عوامل آنان در داخل ایران درتمام زوایا شکست خورده، و جامعه اسلامى با سربلندى هرچه تمامتر بفعالیت الهى خود مشغول است، حتى کودکان و اطفالى که هنوز بمدرسه نرفته در خیابانها و کوچه ‏ها با شعارهاى اسلامى حرکته میکنند و خواستار عمل بقرآن و بپا شدن حکومت اسلامى هستند  من که خود در مسیر روحانیت قرار دارم در طول مطالعاتم بملتى که رشد سیاسى و مذهبى و انسانى آنان هم‏چون ملت روزگار ما که در سال 1357 شمسى هستند برنخورده ‏ام، تمام این برنامه‏ ها از برکت اسلام است، اسلامى که مزجع بزرگ شیعه و دستیارانش بمردم معرفى کردند، و جامعه ایرانى را از ذلت و بدبختى رهاندند.

انسان هرچند که در قله خطر قرار گرفته باشد، و دشمن از هرسو که او را احاطه کرده باشد و در وارد آوردن ضربه‏هاى هولناک پافشارى کند، میتواند با اتصال بمنابع نیروبخش فرهنگ اللّه و آراسته شدن بترتیب توحیدى با دشمن بجنگ برخاسته و بدون شک بر او پیروز گردد و نیروهاى ابلیسى را وادار به عقب‏نشینى کند.

حر بن یزید ریاحى از چهره‏هائیست، که در قله خطر قرار داشت و با آخرین طبقه جهنم لحظه‏اى بیش فاصله نداشت، ولى با کمک گرفتن از نیروى اندیشه و قدرت وجدان، و شعله ایمان، و نداى فطرت و عاقبت‏اندیشى و برگشت بآئین الهى، با هواى نفس و تمایلات غلط بجنگ برخاست و پس از غلبه بر دشمن درون بمبارزه با دشمنان بیرونى و ارتش کثیف یزید اقدام کرد، و با حرکت در جویبار معنویت خود را بحوزه حیات عاشقان خدا رساند، و نام پاک و مقدسش را در زمره آزادمردان عالم قرار داد.

بهنگامیکه در سایه نیروى معنوى و قدرت خودنگهدارى دشمنان درون از پاى درآمدند، جنگ با دشمن بیرون کار سهلى خواهد شد، با سرکوب کردن هواى نفس، و شهوت غلط، آدمى مال و جان را بعنوان دو برنامه ناقابل به پیشگاه الهى نثار کرده، و نه اینکه از شرکت در میدان جنگ نمیهراسد، بلکه با عشق و شوق وارد کارزار شده و همچون عمرو بن جموع براى رسیدن به لقاء اللّه اصرار میورزد. زمانیکه هواى نفس با نیروى تقوا مهار شد، و دست جنایت بار نفس اماره از برنامه‏هاى آدمى از ریشه جدا گشت، انسان تمام دشمنانش را در ابعاد مختلف حیات بصورت اصلى مشاهده خواهد کرد، و بدشمن اجازه تعرض بحریم مادى و معنوى خود نخواهد داد.

راستى انسانى را که منابع ملکوتى سیر کرده، و تشنه ‏اى را که چشمه‏هاى فضائل سیراب کرده چه راه آشتى با دشمن است، و چه میلى بسفره خصم دارد و چه نیازى به لذت برن از گناه و عوامل آن؟

آدم سیر چه میلى به غذا دارد، سیراب چه تمایلى به آب، و پهلوان نیرومند تمرین دیدهه چه ترسى از حریف؟

راه صحیح‏

میدانیم که قرآن و پیامبر و امام همه میزان شناخت حق از باطلند، و روشن است که اگر از این چهره‏هاى اصولى بعنوان تراژدى مشخص‏کننده درستى از نادرستى استفاده نکنیم، در دنیا دچار شقاوت و در آخرت گرفتار عذاب خواهیم شد.

جوامعى که برنامه‏هاى حیات خود را با این میزانها تنظیم نکردند یا نمیکنند در زندگى مادى و معنوى دچار بحرانهاى سخت بودند و هستند و هرچه براى گشودن گره مشکلات فعالیت میکنند، بر مشکلات افزوده‏تر میگردد، و تنها راه‏حل نابسامانیها بازگشت بفرهنگ خداست.

پیامبر بزرگ اسلام پس از قرآن مجید مهمترین میزان اللّه بروى زمین است، روى این حساب عمل و سخن و امضاى او براى تمام انسانها حجت است، و با توجه بحیات سراسر پر افتخار و پاک او میتوان راه صحیح حیات را از مسیر غلط بازشناخت.

در این بخش به پاسخى از پیامبر در برابر یک پرسش اشاره میشود، تا با در نظر گرفتن آن پاسخ براى زندگى خویش جهت تعیین کرده و براى نیل بعزت در حرکت آئیم، از آن پیشواى بى نظیر پرسیدند سعادت در چیست؟ پاسخ گفت: طول العمر فى طاعة اللّه، زندگى دراز مدت در میدان فرمانبردن از خدا، آرى ماندن بیشتر کسب نیروى فوق‏العاده‏تر، مبارزه گسترده‏تر، شناخت بهتر، جنگ با دشمن، فعالیت برتر، گردش در مدار والاتر، تحصیل سعادت دو سرا ترجمه این جمله است.

کراهت انبیاء و ائمه از مرگ باین خاطر بود که عمر هرچه کوتاهتر باشد سرمایه کمترى نصیب آدمى میگردد، آنان آرزوى مرگ نداشتند و طلب مردن نمیکردند، زیرا میدانستند دنیا خانه‏ایست که براى کسب فضیلت بهترین تجارتخانه است و هرچه انسان بیشتر بماند و مبارزه گسترده‏ترى با هواى نفس و دشمنان بیرونى داشته باشد، بفیوضات برترى نائل میآید.

طاعت از خدا یعنى چه؟ یعنى جهاد، و مبارزه با موانع راه انسانیت، و اگر عمر در فرمانبرى از اللّه صرف نشود عمر نیست، روى‏گرداندن از منابع تولید حسنات، بخاموشى دادن شعله فطرت و وجدان، تمام اندیشه را صرف کردن در برنامه‏هاى شکم و شهوت، همت واراده را خرج کردن در راه بدست آوردن زیور و زینت کار مردم زبون و پست است، مردمیکه تعدادشان در زمان ما کم نیست، راج فساد در همه شئون حیات بوسیله ستمگران و اربابان طاغوتى بدست همین مردم‏ سست اراده و عاشق مادیات است.

اینان روح مواج و ابدى خواه انسانى را از ملکوت عالم جدا کرده، و بسوى حوزه مادیت محض سوق داده و باین خاطر با هیچ گناه و معصیتى قانع نشده و خویش را تبدیل بیک موجود پلید و شیطانى نموده، چون سگ هار بهرکسى حمله میبرند، و چونکفتار بهر لاشه‏اى دست میآلایند و چیزى جز خاک گور آنان را آرام نخواهد کرد.

اینان همان مردمى هستند که با فعالیتهاى غلط خود، و با معکوس کردن واحدهاى تربیتى، براى رشد دیو درون و شیطان برون حمالى کره و از این راه ضربه‏هاى غیر قابل جبرانى بخویش وارد میکنند.

على علیه السلام بنا به نقل تحف العقول ص 217 میفرماید: و اعلموا انّ الهالک من هلک دینه والحریب من حرب دینه: هلاک شه آن بدبختى است که دین از دست داده و غارت زده آن بیچاره‏ایست که پیوندش را با خدا بریده است، راستى چه اندازه احمقى است که انسان با دست خویش گرگ درون و گرگهاى برون را بپرورد و اول بار خود انسان طعمه آنان شود!!

رابطه‏داران باحق از خداوند عمر طولانى میخواهند، و از سر رسیدن مرگ وحشت ندارند.

عمرى که در پرستش حق سپرى شود، روزگار انسانى که تمامش بمبارزه با شرک و هواپرستى تمام گردد، اوقاتى که بتحصیل خیر دنیا و سعادت آخرت بپایان برسد چرا صاحبش از مرگ کراهت داشته باشد و بچه خاطر از مردن بترسد؟

در میان انسانها یک نفر از مرگ نمیترسد و بهنگام در رسیدن وقت انتقال از این عالم بجهان دیگر غرق در شوق و لذت میگردد دو نفر از مرگ و مردن سخت در وحشت و ترسند، سه گروه شدن مردم در برابر مرگ بمقتضاى اجراى مسئولیت و تکلیف و نقص در اجرا یا عدم اجراى آن است.

پی نوشت ها:

______________________________

(1)- البقره 222

(2)- التوبه 108

(3)- الصف 4